Sinds hun kinderjaren waren ze al vrienden. Naar dezelfde school in het mooie dorpje in het Noorden en vele andere dingen. Altijd samen op pad. Het liefst naar de dijk bij de Waddenzee. Gewoon zitten en kijken en luisteren naar de wereld om hen heen. En praten over wat je bezighield.
Ook samen met de trein naar de middelbare school in de stad. Op zaterdag naar de plaatselijk voetbalclub. De een speelde achterin en de ander was de spits van het elftal dat soms niet meer was dan een man of negen. Maar altijd spelen met heel veel plezier. De uitslagen deden soms zeer aan de ogen maar dat gaf niet want de lol na afloop was er niet minder om. Toen de een die in de spits speelde werd benaderd om bij een grote club in de stad te komen spelen werd dat uiteraard met elkaar besproken op de dijk aan zee. Hij ging het proberen en binnen niet al te lange tijd kreeg hij zelfs een contract en moest steeds vaker alleen weg naar wedstrijden in het land. Hij werd zelfs geselecteerd voor het landelijk elftal.
De vriendschap bleef maar veranderde wel omdat ze steeds minder dingen samen deden. En toen kwam het bericht dat hij was uitgenodigd voor de landelijke selectie die een kampioenschap op wereldniveau ging spelen. Vele weken weg en geen zee in de buurt. Na een paar nachten overdenken en worstelen had hij zijn besluit genomen. Hij ging niet mee. Ook leverde hij zijn contract in bij de profclub.
Samen op zaterdag weer lekker spelen en genieten dat had hij erg gemist. En natuurlijk het samenzijn op de dijk aan zee.
Echte vriendschap bestaat.
Kees Fielstra
Apeldoorn, 5 december 2022