Het was dit jaar een hele onderneming om naar Nederland te komen.
De boot met alle pakjes, kleren en strooigoed begon bij België een beetje te haperen en water te maken. De StuurPiet kon met veel geluk de boot aanmeren in Vlissingen.
Ondertussen had RegelPiet het vervolg van onze reis naar Apeldoorn besproken. Samen met alle spullen stapten we in de trein die ons verder zou brengen.
Net voorbij ’s Hertogenbosch kwam er een meneer in een leuk pakje bij ons in de coupe en vroeg om onze kaartjes. Ja, en die was RegelPiet dus vergeten te regelen. Dan bent u een zwartrijder Sinterklaas zei de treinmeneer en hij moest daarbij heel hard lachen. Nou wij dus niet.
Er ontstond een hele discussie of Sinterklaas en zijn gevolg nou echt wel een treinkaartje zouden moeten hebben. De treinmeneer was niet om te praten, zelfs niet toen we hem een prachtige chocoladeletter aanboden. Hij zei dat hij dat niet mocht aannemen van zijn baas. Wij vonden dat een beetje stout zijn in deze tijd toch wel mocht. Maar het bleef nee.
Ondertussen waren we al weer een heel eind verder en kwamen in de buurt van Deventer. De treinmeneer begon steeds harder te praten en zei dat we bij het volgende station er allemaal uit moesten. We besloten maar mee te werken zodat hij niet in de Ziektewet zou komen. Met heel veel kabaal stonden we even later met al onze spullen op het station van Deventer.
En toen dacht ik: Wat nu?
Maar in de verte hoorde ik gesis en gefluit. Ook hiervoor had RegelPiet inmiddels gezorgd. Met een kalm vaartje reed even later de stoomtrein voor. We vroegen aan de machinist of hij toevallig naar Apeldoorn moest en dat was zo.
Met de gebruikelijke vertraging van een paar minuten kwamen we eindelijk in Apeldoorn aan.
Het gejuich van al die kinderen en ouders was boven het stoom- geluid uit te horen. Dit was me het reisje wel.
November 2019
Sinterklaas en alle Zwarte Pieten.