De website van Kees Fielstra

Voor de oudere lezers: ‘Wie zong dat huilen te laat voor jou was’? Onder degenen die het goede antwoord doorgeven zal door mij op volledig democratische wijze een winnaar worden uitgekozen die als prijs een glas met mij mag gaan drinken.

Tijdens onze vakantie aan de Belgische Kust bezochten wij ook een zeeaquarium en dat viel behoorlijk tegen. Tegenover een redelijk hoge entreeprijs stond een wat verlopen en niet goed onderhouden gebouwenstelsel met soms mooie en soms wat minder mooie waterbakken met vissen. Ook werd een zeehondenshow aangeprezen en omdat we toch in de buurt waren namen wij daarvoor plaats op de tribune. Maar na enkele minuten hadden we al door dat er weer een zielig verhaal over zeehondjes aankwam. Er werd uitgebreid verteld hoe belangrijk het was een op strand gevonden babyzeehondje, een zogenaamde huiler, te gaan verzorgen en misschien weer in zee terug te zetten.

Enkele decennia geleden is mevrouw Lenie in ons land een zeehondenopvang begonnen. Dat was in een tijd dat de zee, en met name de Waddenzee, zeer vervuild was. Het aantal zeehonden werd ook nog eens enkele keren gehalveerd door een virusziekte maar steeds herstelde de populatie zich weer vanzelf, voornamelijk zonder inmenging van mevrouw Lenie.

Inmiddels is het aantal zeehonden dusdanig toegenomen dat de vogelpopulatie nu sterk is afgenomen door een tekort aan vis (dat door de zeehonden wordt opgegeten). De opvang van mevrouw Lenie is echter inmiddels een dergelijk bedrijf geworden dat men daar zielige zeehonden nodig heeft om het bedrijf te kunnen laten voortbestaan. Als een groep wadwandelaars een huiler niet aan haar doorgeven is ze in alle staten.

De natuur en wat daarin leeft, is in principe in staat zichzelf aan veranderende omstandigheden aan te passen. Het is soms om te huilen om te zien hoe mensen denken te moeten ingrijpen in de natuur!