Toen ik voor de eerste keer de landsgrens over ging was dat heel spannend. Naar Engeland naar mijn broer die daar na een vakantie was blijven plakken aan een Ierse verpleegster. Samen op de brommer dwars door die hele grote stad Londen: een belevenis van jewelste!
De grenzen van een land geven een soort bescherming. Daar binnen hoor je veilig te zijn en als je van buiten naar binnen wilt wordt eerst gekeken of we, in overeenstemming met de gemaakte afspraken, dat als land willen.
In de laatste decennia van de vorige eeuw vonden veel landen in dit werelddeel dat het beter was om meer samen te doen en dat ging natuurlijk om geld. Sterker ten opzichte van de rest van de wereld leidt tot meer macht en dus meer geld, vooral voor degenen aan de top.
De veiligheid van een klein land zou dus de veiligheid van een aantal landen bij elkaar moeten worden. De grenzen gingen open en iedereen kon er zo maar in en uit lopen. Dat dit ook ongewenste bezoekers aantrekt werd het gevolg. Gewenste bescherming werd ongewenste onveiligheid.
Maar ook de grenzen van de eigen munten vervaagden. Het was volgens politici veel beter om samen een munt te hebben. Ook weer voor de economie en dus de macht en dus de top. Dat iedereen daar niet zo goed mee omging is wel gebleken. Als je je eigen zaken niet op orde hebt wordt je weer geholpen door degenen die zich wel aan de gemaakte afspraken hebben gehouden en dat vind ik een grof schandaal!
Ze zijn er in vele soorten en uitvoeringen. Met drie of vier wielen, met toeters en bellen en met verschillende rijsnelheden. En in dat laatste zit het gevaar van de scootmobielen! Het is prachtig dat degenen die niet meer zo goed ter been zijn nu met dit hulpmiddel wel zelfstandig kunnen functioneren. Maar soms zijn de bestuurders van deze hulpmiddelen een gevaar voor andere weg- of stoepgebruikers. Het is wenselijk dat deze vervoermiddelen worden begrensd!