Het was deze week gelukkig wel iets meer dan anders. Ze had ook wat vers fruit voor de kleine, zelf kon ze nog wel een weekje zonder.
Omdat de tas met waardevolle inhoud te zwaar was om op de kleine in de wandelwagen te zetten droeg ze deze wisselend in de rechter- of linkerhand. Maar dat was best wel zwaar als je meer dan een half uur moest lopen.
Gelukkig lag de kleine heerlijk te slapen en als ze zo naar dat snoetje keek kreeg ze tranen in haar ogen. Tranen van geluk dat ze die kleine nog had. Maar ook tranen van verdriet van al die trammelant na de scheiding.
Hij was er zo maar van tussen gegaan, terug naar zijn vaderland. Nu was daar wel over heen te komen maar dat hij haar met een enorme schuldenberg had achtergelaten had haar ziel diep geraakt. Al hun gespaarde geld was weg, gevlogen naar verre oorden. Omdat hij blijkbaar onvindbaar was hadden ze haar met de schulden opgescheept en veroordeeld tot terugbetaling. Daarom zat ze nu in de schuldsanering en het ging nog heel lang duren voordat alles weer was terugbetaald. Gelukkig kon ze iedere week eten halen bij de voedselbank.
Al mijmerend over die tijd vergat ze bijna te stoppen bij de oversteekplaats.
Op dat moment kwam een enorm geluid door de lucht aangerold. Het was een vliegtuig dat vrij laag over de stad vloog. Ze had er over gelezen in de krant die ze iedere dag van de buurvrouw kreeg. Dat zal wel die nieuwe straaljager zijn die heel veel geld had gekost en nog zou kosten.
In een flits keek ze eerst omhoog en dan naar de inhoud van haar boodschappentas en ze begreep het niet.
Op dat moment deed de kleine de oogjes open en schonk haar een heerlijke glimlach. Met nieuwe moed ging ze verder. Op weg naar het huisje voor hen beiden.
Mooi en verdrietig tegelijk.