De website van Kees Fielstra

Ze waren er al vele jaren niet meer geweest maar hadden onlangs weer een korte vakantie geboekt op het mooie eiland Ameland in de Waddenzee.

Vroeger was hij er vaak met zijn ouders geweest en ze logeerden dan in een ouderwets maar gezellig pension met zachte bedden en elke morgen een zacht gekookt eitje. Later had hij, samen met zijn vriendin, het eiland bezocht en ook zij was er verliefd op geworden. Met vrienden waren zij daarna naar vele exotische bestemmingen op de aarde gevlogen. Toch bleef het eiland trekken en gelukkig waren ze er nu weer neergestreken; de Randstad was hier heel ver vandaan.

Het was die morgen behaaglijk warm en ze waren op tijd op de fiets gestapt om de tocht naar het oostelijk deel van het eiland te maken. Eerst op en neer door de duinen tot het einde van het fietspad. Vervolgens het strand op en verder gelopen naar het oosten.

Aan het einde van eiland was er alleen nog maar zand, heel veel zand. Onder de parasol met wat drinken erbij kon je heerlijk wegdromen. De tijden van vroeger herleefden bij hem van binnen met een glimlach van buiten. Hij dacht er aan dat hij dan luisterde naar de muziek op zijn transistorradio.

Plotseling kreeg hij een idee! Hij pakte zijn mobieltje en zette deze op de radio en het speakertje. De nieuwsberichten van vijf uur kwamen voorbij maar daar ging het hem niet om. Na het nieuws kwamen de verkeersmededelingen en de lengte van de files.

Wat was het een gelukzalig gevoel hier op deze verlaten zandvlakte samen met je geliefde onder een parasol en met een drankje te luisteren naar de ellenlange rijen auto’s verderop in dit land. Een brede glimlach bevestigde hun beider gevoel.