De combinatie van winkelier en boer was soms eigenlijk wel handig bij oom Douwe op Ameland. Als er veel moest worden gehaald of gebracht voor de winkel dan was er altijd de platte wagen met paard beschikbaar om dit soort klussen te doen. Aangezien ik ook wel aardig met paard en wagen kon omgaan werd mij die taak regelmatig toevertrouwd. Het paard was een halve grote en wit van kleur. Het was een lief beest maar had soms zijn trekjes, ook dieren is dat niet vreemd. Zo was deze kerre als de dood voor de contouren en het geluid van een tractor. Als je onderweg was en je zag zo’n ding aankomen, in die tijd waren ze nog wel uitzonderlijk, dan moest je wel je voorzorgsmaatregelen treffen om ongelukken te voorkomen.
Op een dag ging ik met paard en wagen op stap. De wagen stond vol met een laag kisten met aardappelen. Van die hele grote binten. De lading was bestemd voor de visboer in Hollum die als bijproduct met het bakken van frieten was begonnen. Voorgebakken frieten waren er nog niet zoveel dus schilde hij zelf de aardappelen, sneed ze in mooi repen en bakken maar in de visolie.
De rit van de winkel naar de visboer was in een lange lijn door het dorp, het was mooi weer (denk ik) en ik zat fluitend achter de kont van het paard.
Plotseling kwam er het geluid van een startende tractor van links achter een het huis van een aannemer en bijna direct verscheen het rode monster. Het paard schrok geweldig en ging aan de haal. Hangend aan de teugels en bovenop de rem trachtte ik de boel onder controle te houden. Na enkele tientallen meters was de gekte uit het hoofd van het paard en kwamen we samen weer tot stilstaand. Tijdens het wildemansritje had ik ook even achterom gekeken en gezien dat de aanstaande frieten probeerden de kar te verlaten wat deels was gelukt. Midden op de Driesprong heb ik, met behulp van enkele omstanders, de aardappelen weer over de kisten verdeelt en een eindje verderop afgeleverd bij de visboer. Of ze door deze extra hosbeurt beter hebben gesmaakt dan voorheen weet ik niet. Het was wel een spannende ervaring voor een Amsterdamse scholier.

2 antwoorden op “Dansende frieten”

  1. Hoi Kees,

    Heb je een paar jaar uit het oog verloren en merk dat je je gevoel voor humor nog niet bent vergeten. Is leuk om je verhalen weer te lezen en ik steek er zeker wat van op.
    Merk wel dat je wat milder begint te worden!

    Tot zien, Frans

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *