Het was al lang geleden maar ze wist het nog goed. Voor het slapen gaan nog een verhaaltje bij bed door pappa of mamma. Uit een boekje of uit het hoofd. Ze werd er altijd weer rustig van en kon dan heerlijk inslapen.
Het meisje had voor haar verjaardag een poesje gekregen. Zo’n leuke springerige wollebol. Rennend door het huis op zoek naar nieuwe dingen. Ook deed ze dingen die haar ouders liever niet wilden maar die werden toch met een glimlach toegestaan. Ze mocht af en toe ook wel eens het poesje mee naar buiten nemen aan een lijntje. Op een dag was mamma bezig in de keuken. Ze deed de buitendeur open om wat rommel weg te gooien en ineens voelde ze wat langs haar benen gaan. Daar ging het poesje, door de tuin en de haag en weg was ze! Mamma riep haar dochtertje en vertelde wat er was gebeurd. Gauw de jassen aan en op zoek. Het poesje had pas een leuke halsband gekregen met daaraan een tingelend belletje. Dat kwam nu goed van pas want dan konden ze het horen, tenminste als ze niet te ver weg was. Ze zochten en riepen en zochten en riepen maar er was geen belletje te horen. Tot dat ze ineens in de verte getingel hoorden. Nog even recht door en dan de hoek om en toen……….sprong het poesje pardoes in de armen van het meisje. Veel geknuffel en gelik waren het gevolg en even later waren ze weer veilig thuis.
De zoektocht naar het poesje werd altijd uitgebeeld op de geruite deken op het bed. De een liep de lijnen van het poesje na en de ander die van de zoekers. Soms duurde dat wel heel lang maar uiteindelijk vonden ze elkaar steeds weer.
Mooie herinnering!