De bus stond klaar om met de zangers te vertrekken naar Wijk bij Duurstede. Door steeds een prijs te winnen in dat mooie stadje was het sinds enkele jaren een vast uitje geworden. Er was eerst wel wat onduidelijkheid over wel of niet gaan en over de plekken waar moest worden gezongen. Maar dat was geweest en ze gingen er weer voor.
Hij zat meestal halverwege de bus en dat was nu ook weer zo. Met als reisgenoot een bariton was het een gezellige reis en na een uurtje kwamen ze langs de bekende rotonde bij Wijk bij Duurstede. De ontvangst was zoals gebruikelijk weer hartelijk inclusief koffie en lunchpakket. Na even zoeken zag hij zijn zwager die bij een ander deelnemend koor zong. Even bijpraten en dan op weg naar het centrum en de opening van het festival.
Het eerst optreden was een succes, veel enthousiaste toehoorders voor het koor met een heel divers repertoire. Dat leek een goede opmaat voor het tweede optreden waar de jury langs zou komen om een paar liedjes te beoordelen. Daarvoor was goed geoefend. Maar voor zijn gevoel ging het toch wat minder. De jury was ook heel druk met elkaar en was dat nu een goed of slecht teken?
Bij het derde optreden was, zoals al verwacht, weinig publiek aanwezig maar die waren wel heel erg enthousiast. Met een even enthousiaste spreekstalmeester, die voor de laatste keer zijn bijdrage leverde, werd het toch wel gezellig.
Hij maakte nog even een rondje door het stadje om iets te eten en toen dat eindelijk was gelukt kwam hij bij het centrum waar de ceremonie voor de prijsuitreiking al was begonnen. Nou ja, dat werd waarschijnlijk toch niet wat dacht hij en nam nog een frietje. Toen werd de derde prijs aangekondigd en hoorde hij de naam van zijn koor! Dat kon toch niet waar zijn? Hij ging gauw naar zijn medezangers toe en genoot mee van de toch gewonnen prijs. Voor vertrek was er bij de bus het gebruikelijke keitje en die smaakte prima. De terugreis was ook extra gezellig. Goed gestudeerd, niet helemaal eruit gekomen en toch een prijs. Hoe gelukkig kan een zanger dan zijn!