De website van Kees Fielstra

Toen er nog duidelijke grenzen waren binnen ons continent was het overschrijden van die grens een spannende gebeurtenis. Tenminste dat kan ik mij zo herinneren.
Ik ging in die tijd wel eens met de trein naar het eerste station over de grens bij onze oosterburen om spullen voor de modelbouw van mijn jongere broer te kopen. Dat was best nog wel een gedoe want ik had gratis vervoer tot aan de grens vanwege mijn werk bij de NS en moest dus van tevoren een kaartje, met reductie, kopen van de grens tot het eerstvolgende station oostwaarts. Rijdend tussen de grensplaatsen kwamen zowel de marechaussee als de douane door de trein ter controle van papieren en spullen. Het invoeren in ons land van enkele modelwagonnetjes of huisjes of wissels was geen probleem maar de controlerende blik van de controleur was wel imponerend.
De grenzen zijn inmiddels open en dat heeft geleid tot grote stromen legale en illegale gelukzoekers met vele problemen van dien.

Naast lichamelijke overschrijding van een grens kan dat ook op een geestelijke manier. Ontzag voor een grensbeambte, een politieagent of welke ‘gezagsdrager’ van ooit ook, is helaas al lang verdwenen. Via de kreet “het moet kunnen” is er in woord en beeld al heel veel veranderd en volgens mij ook verworden. Verworden is een goed oud woord dat aangeeft dat het voorbij is.
Via luchtige satire zijn we door de jaren heen terecht gekomen bij krenken, tenminste dat vinden de mensen die het betreft. Nog steeds wordt dan de kreet van “het moet kunnen” gebezigd maar de vraag is of dat nog wel kan. Vrijheid van te mogen zeggen en schrijven heeft volgens mij toch ook grenzen. Die zijn steeds opgezocht en soms overschreden en dat ging meestal wel goed. Totdat er reacties kwamen; beschaafde en onbeschaafde.
Volgens mij kunnen vrijheid en respect best samen gaan maar je moet er wel over na willen denken.