Het is een vertrouwde kreet geworden de laatste jaren. Van alle kanten worden we uitgenodigd een bepaald telefoonnummer te bellen en vaak tegen een behoorlijke prijs per minuut. Maar dan ben je er nog lang niet want je krijgt er zo maar een keuzemenu bij. Op rustige toon (de centjes tellen!) wordt je dan uitgelegd op welk knopje je moet drukken om verder binnen te kunnen dringen. Dan denk je dat je er bent, maar nee hoor, je bent gewoon in het volgende keuzemenu. Door goed door te drukken kom je dan ergens terecht waar men je meedeelt dat het wel heel druk is en het beter is op een later tijdstip terug te bellen. Wil je dat niet dan blijf je, voor de prijs van zoveel eurocent per minuut, in de wacht staan en krijg je regelmatig te horen dat je een ogenblik geduld moet hebben omdat er nog een aantal wachtenden voor je zijn. Met veel geluk haal je dan eindelijk de gewenste mevrouw of meneer voor de gewenste informatie. Maar het is niet ongebruikelijk dat je er tijdens het wachten gewoon wordt uitgegooid oftewel de verbinding wordt verbroken en kun je met het hele gedoe weer van voren af aan beginnen.
In verpleeghuizen heb je meestal niet zo’n keuzemenu als je een vraag hebt. Je bent afhankelijk van ergens iemand die je vraag hoort en er wel of niet op antwoord. In deze tehuizen werken over het algemeen mensen van goede wil maar ze zijn steeds met minder in aantal. Ze worden tegenwoordig bovendien steeds meer opgescheept met in te vullen formulieren en het deelnemen aan vergaderingen. Of je dan als bewoner gewoon nog een kopje koffie wil of graag geholpen wil worden bij het doen van een plas of druk is niet relevant. Je bent afhankelijk of er op dat moment een formulier is in te vullen of een vergadering bezig is. Ook dan moet je maar wachten omdat er een aantal wachtenden voor je zijn.
De doordrukmenu’s doorstaan is ergerlijk maar overkomelijk. Met een vieze broek moeten rondlopen is schandalig.