Als je ouder wordt komen er soms, of met regelmaat, ogenblikken dat je er even niet op kunt komen. Hoe heette hij of zij ook weer? Wie zong dat nummer lang geleden? Waar hebben wij toen gelogeerd? Enzovoort. In de volksmond noemen wij dit, met een kleine glimlach, ook wel “seniorenmomentjes”.

Ik zie ook regelmatig recepten met ‘vergeten groenten’. Die zijn dus niet in de kast of kelder blijven liggen maar werden steeds minder geteeld. Ineens is daar weer een nieuwbakken kok die een oud kookboekje van oma vindt en er weer (goede) sier mee maakt.

Soms blijft een berichtje op de radio een poosje in je hoofd doorzeuren. Ik had het laatst bij de mededeling dat het de dag was van het vergeten kind. Eerst denk je dan dat het om een kind gaat dat is achtergebleven in een pretpark of in een ballenbak of zo iets.

Maar het was veel ernstiger want het ging en gaat om kinderen die langere tijd buiten beeld zijn bij gezin, familie of hulpinstanties.

Ik probeerde mij daar een beeld bij voor te stellen maar er kwam niet iets in mij op waar ik wat mee kon. In alle drukte van deze tijd, en dat geldt zeker ook voor de opgroeiende kinderen, is dat aan de ene kant voorstelbaar maar anderzijds ook heel raar. Hoe kun je je kind nu zo maar vergeten en achterstellen. Te gek voor woorden eigenlijk.

Ik wens iedereen de moed om deze kinderen te vinden en ze gewoon, samen met andere kinderen, weer kind te laten zijn.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *