Ik groeide op in Amsterdam in een gezin met vijf kinderen en de enige inkomstenbron was het salaris van de vader die als brigadier van politie werkzaam was.
Er was bij ons thuis regelmatig sprake van het zo eerlijk mogelijk verdelen van de middelen die ter beschikking stonden.
Dat ging bijvoorbeeld zo met het eten. Hadden we de ene dag iets met rijst en was er iets over dan aten we de volgende dag dus rijst met melk en dat heette rijstepap. Voor zo’n gezin was 1 fles yoghurt niet genoeg en werd daarom verdund met melk. De kleding werd ook regelmatig ‘doorgeschoven’.
De centjes in de blikken spaarpot met sleuteltje werden soms aangesproken voor iets dat je heel graag wilde hebben. Meestal wilde je meer dan dat ervoor beschikbaar was en werd het een kwestie van kiezen en daar dacht je goed en lang over na.
Dit soort keuzemomenten komen regelmatig in mijn gedachten voorbij als ik lees en hoor over hoe de beschikbare middelen in dit land worden verdeeld. Ineens is er een groot tekort en moet de broekriem worden aangetrokken. Een volgend moment is er toch weer van alles beschikbaar en wordt er volop uitgedeeld aan andere doelen.
Het kan er bij mij bijvoorbeeld nog steeds niet in dat de hulp aan ouderen zeer drastisch wordt ingekort maar dat er bijvoorbeeld wel heel grote bedragen beschikbaar zijn om schilderijen aan te schaffen, bommen te kopen of de maximumsnelheid op een paar stukken weg te verhogen.
Een eenvoudige rekensom leverde op dat door het niet doen van deze laatste uitgaven een bedrag beschikbaar komt voor ruim driehonderdduizend ouderen bij hulp in hun huis en bij een beetje op peil houden van hun gezondheid.
Ik heb vroeger geleerd om de beschikbare middelen zo eerlijk mogelijk te verdelen. Helaas zijn de bestuurders van dit land niet in staat dit nu uit de gezamenlijke pot te doen.
Om met de mevrouw, die geen hulp meer krijgt om haar huisje een beetje schoon te houden, te spreken: “Ik zou wel willen maar het lukt niet meer.”
Van zuks dus .Tenenkrommend deze regering.