Ze zeggen dat je altijd een (sterke) band blijft houden met de plaats waar je bent geboren. Je afkomst zit in je ziel, je roots, je wortels, laten je nooit meer los.
In het komend najaar is het 75 jaar geleden dat ik in de stad Groningen ben geboren. In het Rooms Katholiek Ziekenhuis aan de Hereweg in de stad. Het was een hele warme septemberdag volgens mijn moeder. In de loop van de jaren werd de herinnering aan die dag steeds warmer.
Door de jaren heen wordt die band sterker als er wat is gebeurd in mijn geboortegrond. Zoals de aardbevingen van de afgelopen jaren. Het trilt en scheurt in de bodem en de huizen. De mensen worden bang en onzeker maar vooral worden ze aan het lijntje gehouden als het gaat om de vergoeding van de schade. Oplossingen zijn er voldoende maar als de wil en daadkracht ontbreekt, is het heel lastig daar door heen te komen.
Groningers zijn hele aardige en rustige mensen. Soms kort van stof maar wel duidelijk.
Zo ook de afgelopen week toen de zoveelste beving in de grond werd waargenomen. Ook mijn bloed ging borrelen. Opnieuw werd er een fakkeltocht gehouden om te laten zien dat men er genoeg van had.
Dat werd een bijzondere bijeenkomst met meer dan 12 duizend protesterende mensen. Ik was er bij omdat ik vond dat mijn solidariteit betuigen het minste was wat ik kon doen.
Een beroemde Groningse zanger zong al over het licht na het donker. Ik hoop van harte dat dit op korte termijn voor de getroffenen van toepassing zal zijn.