Het moet er maar een keertje van komen: mijn dubbele gevoelens ten opzichte van de kip.
In Amsterdam, waar ik als tiener opgroeide, hadden wij in de tuin eerst konijnen van het type Franse hangoor. Toen die waren opgegeten kwamen er kippen. Ze kwamen met zijn dertigen in een grote platte doos via Van Gend en Loos uit Barneveld naar onze tuin. Eerst gezellig krioelend en piepend onder een warme lamp in het binnenhok. Wij konden daar, liggend op de grond, uren naar kijken. Later mochten ze rennen in de ren en eieren leggen dat het een lieve lust was.
Wij als kinderen moesten die eieren dan weer verkopen bij de buren en dat leuren was niet altijd even leuk. Het waren vrolijke witte kippen met zwart bij de nek en aan de staart van het type Sussex.
Ze zijn ook een keer heel vrolijk geweest toen wij een slokje oude jenever in het water voor de kippen hadden gedaan. Ze maakten toen hele rare geluiden en vielen daarbij regelmatig om. Wij vielen ook om maar dan van het lachen. Maar dat verging ons weer nadat vader van het verhaal hoorde en de zwalkende kippen zag. Ze waren een paar dagen van de leg en dat was weer inkomstenderving. Het verknoeien van de drank was eigenlijk de grootste ‘misdaad’.
Maar na jaren van leggen werd hun levenseinde bepaald door vader en “mochten” wij assisteren bij de slachting. En dat vonden wij helemaal niet leuk! Na eerder geholpen te hebben bij het slachten van konijnen door middel van een ferme slag met de politiegummiknuppel en het afstropen van het vel was dit even gruwelijk. Het doorsnijden van de kippenkeel, het weglopen van het bloed en het plukken van de veren met heet water zijn bij mij ingeprente beelden die nog wel eens naar boven komen bijvoorbeeld als ik langs een poelier loop.
Als de kip, gebraden en wel en in stukken gesneden en gehakt, op de eettafel lag kwamen de bloederige beelden bij mij omhoog en had ik heel veel moeite om er van te eten. Toen ik later op eigen benen kwam te staan en zelf ook mocht bepalen wat we aten heb ik de kip uit mijn menu verbannen.
Zoals bekend is leggen kippen ook eieren. En het gekke is dat ik het eten van een eitje altijd wel lekker heb gevonden. Ook nu nog kan ik dagelijks genieten van een stevig gekookt eitje, van een blije kip die veel in de buitenlucht kon zijn en ruimte heeft gehad om te leven, op een boterham met kaas.
Net als varkens en koeien worden kippen tegenwoordig in hele grote aantallen gehouden en zijn ze meer productiemiddel dan dier.
Onlangs had een kippenhouder de mestafvoer niet helemaal op orde en deze kwam in een groter water terecht. Als gevolg daarvan stierven er gelijk tienduizenden vissen.
Een brandje in een varkensschuur is ook geen uitzondering meer en dan sterven er gelijk honderden, zo niet duizenden, dieren.
Bij dit soort berichten denk ik dan nog wel eens terug aan de krioelende kuikens onder het warme licht.
Het omgaan met dieren lijkt soms bij de beesten af!