In de jaren tachtig was er de verfilming van het boek “Room with a view” waarin de geschiedenis is te zien van een jonge Engelse vrouw die onder andere in een kamer met een mooi uitzicht verblijft. Ook was er begin jaren vijftig een prachtige film van Alfred Hitchcock (Rear window) waarin een aan een rolstoel gebonden fotograaf zijn buren bespioneerd en ervan overtuigd is dat er door een van hen een moord is gepleegd.
Aan deze films moest ik denken toen ik laatst weer mijn ‘rondjes’ draaide op mijn hometrainer. Zo’n drie keer per week beklim ik met handdoek en flesje water mijn staande fiets. Zo probeer ik een beetje aan mijn conditie en de pezen en spieren rondom mijn knieën te werken. Deze fietstochten vinden meestal ’s morgens rond een uur of acht plaats en het grote tuimelraam van mijn bovenverdieping staat dan op een kier voor de nodige frisse lucht. Het uitzicht dat ik heb is het hofje waaraan ik woon met aan het einde, tussen een paar schuurtjes, zicht op de weg of zoals die hier heet de Allee.
Even na achten komen de eerste koppeltjes langs. Meestal een moeder met een of meerdere kindjes die soms op hun eigen fietsjes rijden. Het ziet er allemaal dan nog heel ontspannen uit. Maar richting halfnegen is er duidelijk sprake van een tempoverhoging. De tijd dringt want de schoolbel gaat bijna klingelen. (Helaas is deze schoolbel tegenwoordig een mechanische toeter en klinkt wat minder uitnodigend.) Het is soms een mirakel om te zien hoe deze kleine mannen en vrouwen op hun kleine fietsen moeten proberen de grote mensen op hun grote fietsen bij te houden. Er is absoluut sprake van een ongelijke strijd.
Ondertussen trap ik er lustig op los en kan na een halfuurtje weer voldaan van mijn staande fiets stappen. Het uitzicht was weer vermakelijk.
Heerlijk die observaties. Ik kan nu nooit meer onbevangen naar die fietsertjes kijken. Inderdaad net als van die oude reclame “jij hebt ook van die kleine beentjes ”
( Roosvice als ik me goed herinner )
( en een maand wachten op deze column duurt best lang….)