Al in de Romeinse tijd was er sprake van gewelddadigheden tussen groepen en meestal tijdens sportwedstrijden. In midden van de vorige eeuw ontstonden er overal in de wereld subculturen bijvoorbeeld in de lijn van de nozems die zich afzetten tegen de gevestigde orde. Zo ook in de wereld van de sport.
Bij het voetbal in ons land wordt er vaak ten onrechte over een supporter van een club gesproken terwijl deze alleen maar uit is op ellende; dat is ook geen hooligan. Alle echte supporters moeten vaak lijden onder de uitbarstingen van enkelen en dat zal waarschijnlijk altijd zo blijven en is droef om te moeten constateren.
Een zondagmiddag in maart. Het vervoer staat klaar en de belangstellenden komen aangereden in hun rolstoelen. Na wat uitproberen heeft iedereen even later een plaatsje gevonden in de bus en wordt vanuit Apeldoorn vertrokken richting de hoofdstad en het daar gelegen prachtige stadion. Nog geen twee uur later rijden de rolstoelen het platform op waar voor hen en hun begeleiders plaatsen beschikbaar zijn. Pal achter het doel en op mooi kunstgras. Voor het begin van de wedstrijd komen de spelers van de enige echte club van rood en wit langs het veld om een bos bloemen uit te delen. Een van de supporters uit Apeldoorn krijgt een warme handdruk en een bos bloemen en is daar heel blij mee.
De wedstrijd is spannend, het lawaai in het stadion overweldigend en de Apeldoorners genieten, ieder op hun eigen manier.
Dankzij de overwinning van de thuisclub wordt de terugreis heel gezellig. De stukjes kaas en balletjes gehakt vinden gretig aftrek en in het begin van de avond is de thuisbasis weer veilig bereikt.
Noem ze supporter of, voor de grap, hooligan; dankzij de graag gedane inspanningen van enkele vrijwilligers hebben ze weer genoten en daar het ging het om! Ik kan het weten want ik was erbij.