Zoals iedere zondagmiddag, na de warme maaltijd, was het tijd om het eten rustig te laten verteren. Dat kon volgens hem deze dag het beste buiten voor hun huisje bij de bossen in de zon en met de oogjes gesloten. De zon was goed voor een mens en met de ogen dicht was er ruimte voor mooie gedachten en beelden. Hij deed dit al zijn hele leven en na de pensionering had hij geen reden kunnen bedenken om er mee op te houden.

Hij begon net een beetje weg te dromen naar mooie palmenstranden toen zijn vrouw hem kwam meedelen dat zojuist op de radio code rood was afgegeven. Er kwam onweer aan met veel wind en regen. Hij reageerde met een kleine brom en droomde verder. Dat gedoe iedere keer over code zus en code zo; hij had het altijd al onzin gevonden. Kun je niet gewoon zeggen dat er slecht weer op komst is of dat het erg druk op de weg wordt of dat het festival misschien niet door gaat? De mensen werden een beetje bedolven onder de codes en het effect was al lang weg. Ze zouden code rood aan al die bedenkers moeten geven!

In zijn dromenland liep hij nu langs het strand met hele hoge golven in de verte. Ook was er een stevige wind die mooie witte randen op de golven maakte.

De golven werden steeds hoger en vielen met donderend geraas om en de wind trok steeds verder aan. Hij kon de spetters van de golven zelfs voelen!

Toen hij zijn ogen open deed kwam hij tot de ontdekking dat er echte spetters op zijn bolletje vielen. Ach, wat maakte het uit, straks kwam het zonnetje wel weer. Want in de verte na de donkere wolken werd het al weer licht. Hij had daar laatst nog een liedje over gehoorde dat het nog nooit zo donker was geweest of het werd altijd wel weer licht. Mooi liedje.

Met een glimlach om de mond droogde hij even later weer op. Voor hem was het ook nu weer code groen.

 

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *