De website van Kees Fielstra

In vele politie- en aanverwante series is het werken naar een bekentenis van een verdachte meestal hetgeen waar de aflevering om draait. Met toegestane en ‘op het randje’ methoden worden geesten onder druk gezet tot voor de ondervrager, en soms ook de verdachte, het verlossende woord er uit komt: “ja, ik heb het gedaan”.

Voordat de bekentenis wordt gedaan komen regelmatig ook hardnekkige ontkenningen voor en vaak van degenen waarvan je het niet verwacht; een president, een politicus, een sportman of –vrouw. Soms wekt dat veel meeleven en ook medelijden op. Men heeft wat het hartje begeert en toch moet het onbereikbare toch bereikbaar worden.

 Voor de volgende belevenis vraag ik de lezer bijzondere aandacht. Het is een persoonlijk verhaal en het moet er maar eens uit!

Het loopt tegen het einde van het jaar 1943, de oorlog is nog volop aanwezig, ook in de stad Groningen. Een nieuwe ‘molleboon’ (zoals Groningers vaak worden genoemd) is onlangs geboren in het ziekenhuis aan de Hereweg in de stad. Moeder en kind zijn inmiddels weer thuis aan de Van Sijsenstraat in de Oosterpoort. Op een zondagmorgen gaan vader, moeder en kind op weg naar de kerk en daar worden de verdere voorbereidingen getroffen. Even later worden heilige woorden uitgesproken en ontvangt het kind de zegen door middel van enkele druppels water op het hoofdje. In de loop van de week erna krijgt deze plechtigheid nog een vervolg door het laten maken van enkele portretfoto’s van moeder en kind.

Dat kind was ik en op die dag en bij de fotosessie droeg ik een jurk!!! Ik moet het nu eindelijk maar eens bekennen dat ik, slechts korte tijd, een jurk heb gedragen. In mijn verdere leven heb ik er geen last van gehad en er niet meer zoveel aan gedacht maar  bij het uitzoeken van andere kleren in voor- en najaar kwam ik steeds weer de doopjurk uit 1943 tegen.

Binnenkort is deze jurk voor een ieder te bezichtigen in het Kinderwagenmuseum in Niewolda in de provincie Groningen.