Als wij vroeger thuis iets gedaan wilden hebben dan gingen we daar soms heel ver in. Om steeds weer een nieuw argument in de strijd te gooien. Totdat moeder na de zoveelste ‘als’ dan riep: “as is verbrande turf en als de hemel valt hebben we allemaal een blauwe hoed.”
De laatste tijd dacht ik hier regelmatig aan bij het innemen van informatie over de huidige situatie in ons land.
Als….. er niet zo ontzettend veel was bezuinigd op de gezondheidszorg in de afgelopen decennia dan…..
Als….. we het instituut in ons land dat vaccins kan maken niet hadden verkocht zodat we nu afhankelijk zijn dan…..
Als….. we niet steeds meer spullen en diensten over de hele wereld verdelen en die dan vele reizen moeten maken en ook ongewenste dingen meenemen dan…..
Als we eindelijk eens in zouden zien dat de enorme aantallen dieren die we in ons land houden (voor 80 procent vleesproductie voor naar het buitenland!) ook een groot risico met zich mee brengt dan…..
Als….. we tenminste een Nederlands farmaceutisch bedrijf hadden over gehouden om gedeeltelijk de regie te kunnen houden bij calamiteiten zoals nu dan……
Als….. we wel een daadkrachtige regering hadden gehad die eerder had ingegrepen dan……
Als….. (om verder zelf in te vullen).
Ondanks al de die keren “als” zou het een positief vervolg kunnen krijgen indien we ook in de toekomst wat beter en zuiniger met mensen en spullen zouden omgaan. Er zijn heel veel hartverwarmende initiatieven in de afgelopen weken ontstaan. Mag dit een beetje zo blijven alsjeblieft?