Als ik in mijn jeugd al eens nieuwe kleren kreeg dan was dat meestal zo tegen de Pasen. Met mijn moeder naar de klerenwinkel en passen maar. Na de aanschaf werd de aankoop beloond met een kop koffie met gebak. Ik zag er dan op mijn Paasbest uit en kon er weer een jaartje tegen.
Tijdens mijn vakanties op de Griekse eilanden in de jaren negentig bezocht ik ook regelmatig mooie kerkjes of kloosters. Het was een ongeschreven regel dat je dan je korte broek voor een lange verruilde uit respect voor het geloof van de mensen die daar woonden.
Sinds de jaren vijftig zijn veel mensen vanuit andere landen naar het onze gekomen om te werken en dus geld te verdienen. In het begin was dat vaak voor werk dat de werklozen in dit land niet wilden doen. De meeste immigranten pasten zich aan om deel uit te maken van onze gemeenschap.
In de loop van de jaren kwamen veel familieleden over om te genieten van onze rijke voorzieningen en werd het aanpassen steeds minder.
Europa werd groter en groter en de onderlinge grenzen moesten worden gesloopt. Vrijheid, blijheid en kom er maar in.
Die vrijheid werd overal bekend en mensen die (wel of niet) in de knel raken in hun eigen land komen sinds enige tijd in groten getale naar ons toe.
Mensen in nood moeten worden geholpen maar of dat allemaal hier en in de andere landen om ons heen moet vraag ik mij af.
Ook bij de manier van opvangen heb ik grote vraagtekens. De eerste kleine en grote problemen onderling en in de regio zijn er al en zullen eerder meer dan minder worden. De eigen manier van leven wordt vaak gewoon voortgezet en van enige aanpassing lijkt in veel gevallen geen sprake.
Ik begin mij steeds meer een vreemdeling in eigen land te voelen.
Ik ben ook huiverig voor de veranderingen. Ik wil gastvrij zijn maar ik ben bang dat te veel bezoek ook een last kan zijn. Hoe t verder moet ? Meer aandacht voor aanpassen aan onze ingewikkelde maatschappij waar eigen verantwoordelijkheid hoog in t vaandel staat .
Zucht …eigenlijk weet ik t ook niet ……