De website van Kees Fielstra

De dalende voorjaarszon verwarmde nog net de benen van Dina. Zij had haar rok opgetrokken om de warmte te kunnen voelen. Er gaat niks boven de eerste echte voorjaarswarmte dacht ze. Haar man Berend had zelfs de lange broek geruild voor de kortere versie en genoot ook mee. Ze hadden die middag wat rondgereden en genoten nu van een glaasje met een kaasje.

‘Proef jij wat anders aan deze kaas dan die van vorige week?’ vroeg Dina aan haar man.

‘Ik vind deze wel wat smakelijker en pittiger,’ antwoordde hij.

‘Deze komt van de kaasboerderij van net een eindje buiten het dorp en is gemaakt van de melk van de koeien die al weer buiten eten van het verse gras met kruiden.’

‘Ik las daar laatst een stukje over op internet.’

‘Waar ging dat dan over?’

‘Dat koeien steeds meer een productiemiddel worden en ook vaker het hele jaar binnen op stal moeten staan.’

‘Waarom moeten ze dan binnen blijven?’

‘Voor zulke grote aantallen van soms wel honderden koeien is geen grasland beschikbaar en ze produceren teveel poep’

‘Op de boerderij waar deze kaas vandaan komt hebben ze zo’n zestig koeien en naast de kaas, gemaakt van de eigen melk, verkopen ze ook steeds meer andere producten.’

‘Wat voor producten zijn dat dan?’

‘Ze hebben groenten uit eigen tuin en honing en fruit van bedrijven iets verderop.’

‘Lijkt me een goede en smakelijke ontwikkeling.’

Na een kleine denkpauze vervolgde Berend:

‘Weet je hoe de schrijver van dat stukje op internet de koeien noemde die er wel uit mochten?’

‘Nou?’

‘Buitenkoeien.’

‘Vind ik een prachtige benaming voor een dier dat zoveel mogelijk ook buiten hoort.’

Berend schonk nog eens in en Dina sneed nog een paar blokjes kaas af.

‘Proost,’ zeiden ze bijna tegelijk, ‘op de buitenkoeien.’