Ineens liep ik daar, op vertrouwde grond maar het voelde heel anders aan. Als ik om mij heen keek was dat allemaal zeer herkenbaar: het platte en de bulten. Het rook ook hetzelfde: een beetje zoutig vermengd met de lucht van gedroogd gras.
Om even na twee uur waren we vertrokken en ondanks de wolken hadden we een prima zicht op hetgeen onder ons aan ons voorbij trok. Dankzij de vriendschap van mijn dochter met een stel andere ‘paardengekken’ mocht ik afgelopen maandag meevliegen van Teuge naar Ameland. En dat was een wondere belevenis. Op geringe hoogte passeerden we wegen en rivieren en heel veel kaarsrechte weiden.
In de verte kwam de Waddenzee in zicht met daarin de eilanden. Dankzij de stuurmanskunst van de piloot landden we op het goede eiland en hobbelden we naar het ‘luchthavengebouw’. Douane en paspoortcontrole waren niet aan de orde.
Met de klaargezette fiets van mijn nicht reed ik door de duinen en naar het strand. Al ben ik maar korte tijd op dat mooie eiland, ik moet altijd even de zee zien en ruiken.
Na een kop koffie bij mijn nicht en bepakt met heerlijke kaas van hun boerderij weer naar het vliegveld. Zonder problemen de lucht in en ronkend richting het zuiden. De piloot had (hoe bestaat het!) enig vertrouwen in mijn handen en een poosje heb ik getracht ‘de kist’ op koers te houden. Alle meren van Friesland in een keer overzien is wel heel bijzonder. Na een paar uur waren weer terug op de basis.
En toch was het heel raar. Ik was die middag op Ameland geweest, het eiland waar ik al zo lang kom. Reizen naar Ameland begon en begint voor mij altijd met het opstappen op de boot in Holwerd. En nu was ik er weer zonder die bootreis te hebben gemaakt! Dat voelt nog steeds heel raar aan.
Toch zou ik het niet erg vinden nog een keer zo’n reisje te maken, al was het alleen al vanwege het uitzicht onderweg.