De website van Kees Fielstra

Koning Winter was dat jaar al vroeg naar ons land gekomen en duidelijk zichtbaar en voelbaar aanwezig. Een flink pak sneeuw en al dagenlang temperaturen ver onder het vriespunt.
Het was december 1962 en ik zou met Kerst en Oud en Nieuw naar Ameland gaan, tenminste als de boot er nog kon komen want de Waddenzee was al behoorlijk bevroren. De boot kon, met mij aan boord, gelukkig nog net door de schotsen zijn weg naar het eiland vinden. De dagen op Ameland waren weer van een ouderwetse gezelligheid met veel sneeuw- en ijspret en voor de inwendige mens de warmte van meerder glaasjes beerenburg.
En toen ging de boot niet meer……….en was ik ingevroren! Het was de bedoeling dat ik op 2 januari 1963 weer naar huis in Amsterdam zou gaan maar dat ging dus niet door. Vergenoegd stelde ik het thuisfront hiervan op de hoogte. De luchtmacht in Leeuwarden was inmiddels begonnen met een luchtbrug om mensen die noodzakelijk weer van het eiland moesten te vervoeren. Dat gebeurde met een klein vliegtuigje van het type Piper Cup. Met slechts de beschutting van simpel zeildoek konden slechts enkele passagiers per keer meevliegen.
Op 3 januari kregen we het bericht dat iedereen die dat wilde ook per vliegtuig kon worden vervoerd. In de loop van die morgen meldde ik mij dus ook met mijn koffer bij het vliegveld van Ballum. Het was er zenuwachtig druk want een vliegtochtje in deze omstandigheden hadden weinigen in gedachten gehad toen zij naar Ameland waren vertrokken.
Op een gegeven moment landde er wat groter vliegtuig op het hard bevroren weiland. Het was een Haviland Heron van Martin’s Air Charter, een nog kleine chartermaatschappij met ruimte voor zo’n twintig passagiers. Naast de piloot en een stewardess was er ook ene meneer Schröder, de baas van het spul, meegekomen. Hij vroeg aan de aanwezigen of er ook belangstellenden waren die naar Amsterdam moesten. Die waren er wel, zo’n vijftien in getal. Zij moesten dan maar even wachten totdat hij de rest naar Leeuwarden had gebracht en konden dan rechtstreeks naar Schiphol vliegen. Na enkele retourtjes Leeuwarden, waarbij wij steeds konden zien dat het vliegtuig net binnen de grenzen van het vliegveld c.q. het weiland bleef, waren wij dus aan de beurt. Wij vroegen de baas wat ons dat reisje zou gaan kosten. Hij vroeg aan de piloot hoe lang het vliegen was naar Schiphol en op diens antwoord dat het ongeveer dertig minuten was kregen wij te horen dat de reis dan dertig gulden zou bedragen. De tickets werden geschreven en wij gingen vervolgens naar het vliegtuig en stapten in. Met veel motorlawaai en gebonk over het weiland waren we even later los van de grond en zagen Ameland vanuit de lucht. Het was voor mij de eerste keer dat ik vloog en gezien de stilte in het vliegtuig van de andere passagiers voor velen van hen ook. Ondanks de aanwezige angst was er toch veel te genieten onderweg. Een winterlandschap vanuit de lucht is heel mooi, zeker het bevroren IJsselmeer.
Na de landing op Schiphol steeg er spontaan een luid applaus op in de cabine, het zal wel van opluchting zijn geweest. Met een KLM-bus werden wij vervolgens naar het Centraal Station in Amsterdam vervoerd en ging ieder zijns weegs. Omdat de reis nu zo snel was gegaan besloot ik een taxi naar huis te nemen. In plaats van de gebruikelijke reistijd tussen Ameland en thuis van zo’n zes uur stond ik nu na ongeveer twee uur op de stoep van mijn ouderlijk huis.
Het nieuws van onze vlucht haalde de krant, de volgende dag stond er een foto in Het Parool van de aankomst op Schiphol van de ingevroren Ameland gangers. De foto en het ticket heb ik altijd zuinig bewaard, het bewijs van mijn luchtdoop!
Dit verhaal heb ik sindsdien wel regelmatig verteld en kwam enkele jaren geleden weer boven toen ik in januari een paar dagen op Ameland was. De bootreis ging namelijk weer door het ijs van de Waddenzee al was het nog lang niet zo dichtbevroren als bijna veertig jaar geleden. Ik vertelde het onder andere aan mijn nicht die vervolgens met een boekje van de Amelander Historische Cultuurvereniging kwam aanzetten. In dat boekje stond een verhaal van ene Douwe de Boer over dezelfde ervaring als die van mij. Het had mijn verhaal kunnen zijn. Ik heb hem later nog gebeld en we hebben later onze ervaringen gedeeld bij een kopje koffie met koek.