Na het over rijden van de dijk bij Holwerd en het zicht over het wad naar het eiland stijgt mijn hartslag altijd een beetje. Ameland is mijn tweede vaderland en iedere keer als ik er weer kom voelt dat als thuiskomen. Het is allemaal heel bekend en soms ruik ik nog de geuren van lang geleden.
Als Amsterdams jongetje kwam ik er voor het eerst en had voornamelijk stadse geuren in mijn neus en hoofd. Op Ameland kwamen daar de geuren van pas gemaaid gras, hooi, mest, warme melk en kuilgras bij. Nog steeds als ik een van deze geuren ruik en mijn ogen sluit ben ik weer op het Ameland van toen. Een ervaring die diep gegroefd en ook zo weer oproepbaar is.
Jaren geleden werd ik lid van het leukste koor van Ugchelen en verre omstreken. Een van de eerste liedjes die ik al gauw uit het hoofd kon zingen was: ‘West Zuidwest van Ameland’. Om dat lied een keer west zuidwest op het strand van Ameland te zingen gaf een heel apart gevoel. Zingen in je eentje op een verlaten strand is toch al een hele ervaring.
Op zaterdag 9 mei 2009 stond het Sokkenbuurt Zeemanskoor, tijdens hun 10-jarige jubileumtrip, aan het begin van de avond op de duinen bij Nes. In een mooi nieuw shirt werd het lied: ‘De vondeling van Ameland’ gezongen. Nog nooit eerder kreeg een lied zo’n emotionele lading mee. Zoals daar, op de duinen met zicht op de zee van de vondeling, zal het nooit meer worden gezongen.
Na afloop waren de emoties voelbaar en zichtbaar. Het duurde even voor iedereen weer gewoon op de duinen stond.
Een diep gegroefde ervaring die altijd weer op te roepen is, zeker als het lied van de Amelandse vondeling wordt gezonden.